Papier, kamień, drewno
Ciało. Materiał. Forma.

Wystawa „Papier, kamień, drewno” to spotkanie trzech mediów – akwareli, drewna i kamienia – poprzez jeden wspólny motyw: ciało kobiety jako forma. Nie portret, nie wizerunek, lecz forma rozumiana jako struktura odczuwania, ruchu i trwania.

W akwarelach sylwetka wyłania się z plamy, z barwnej intuicji, z jednego gestu. Lekkie, efemeryczne, jakby dopiero się rodziło – staje się zapisem impulsu, emocji, chwili. Papier chłonie to, co płynne. Forma jest tu ulotna, ale zdecydowana.

W drewnie postać wyrasta z pnia. Nie zostaje wyrzeźbiona – raczej odsłonięta. Praca z drewnem to uważność na jego naturalny rytm, na strukturę słojów i napięć. Forma kobieca nabiera tu monumentalności, ale nie traci organicznej miękkości. To figura zakorzeniona, bliska pierwotnemu doświadczeniu.

W kamieniu forma staje się najbardziej abstrakcyjna, a zarazem najbardziej obecna. Zredukowana, wyciszona, ale potężna. Kamień narzuca granice, które artystka przyjmuje z szacunkiem – i w tym ograniczeniu znajduje siłę. Kobiecy wizerunek zyskuje tu wymiar archetypiczny, jakby istniał poza czasem.

Wystawa tworzy pejzaż kobiecych kształtów zapisanych w trzech różnych bytach materii. To trzy odmienne rytmy pracy i trzy różne relacje z tworzywem. Ale każda z nich jest opowieścią o cielesności jako języku obecności. Bryła i gest to motywy, które stale powracają w twórczości. Przez nie poszukiwana jest forma dla przeżyć, których nie sposób wyrazić słowami – są śladem emocji, zapisem obecności, językiem poza językiem. Sztuka łącząca piękno, sens i dobrostan ma moc inspirowania, leczenia i pogłębiania ludzkiego doświadczenia. Wystawa „Papier, kamień, drewno” jest wyrazem tej filozofii – to opowieść o kruchości i sile, o tym, co cielesne i duchowe, o wewnętrznym poszukiwaniu znaczeń. Poprzez naturalne materiały i formy bliskie ciału zaprasza widza do refleksji nad własnym istnieniem i miejscem w świecie.